Kom, trek je mooiste lentejurk aan, die van linnen & viscose
Met de tijdloze kleur van thee-roze rozen

Laat haar wapperen langs je benen in de zachte lente bries
Onderweg naar je eerste picknick, op je hemelsblauwe fiets

Niets om je echt druk om te maken vandaag
Hou het allemaal lief, loom en vaag

Geen vastomlijnde plannen, de wereld aan je voeten
Hush darling, hush, laat de lente je ontmoeten

Je hoort jezelf zeggen: 'Goedemorgen, mooi mei
Vruchtbaarste maand van allen, onweer-staanbaar ben jij'

Not a care in the world en een liedje in je hoofd
Oei oei, wat deze dag toch allemaal belooft?

Dansend zonnetje dat schijnt op je armen
En blij kwetterend zingt: 'Ik kom je verwarmen

Geniet nu maar met volle teugen van mij
Hush darling, hush, vandaag gaan lente en ik zij aan zij'

Het eerste dat ze zien, zijn de lichtjes. Ontelbare kleine lichtjes, overal waar je kijkt. De aantrekkingskracht ervan is onweerstaanbaar. Het is bijna alsof je ze kan aanraken en meenemen, zo lijken ze in de lucht te zweven van waar ze nu staan. En dan het huis. Heb je ooit zoiets gezien?

'Ik begrijp het probleem niet? We kunnen het toch allicht proberen? Het is niet dat reizen nú zo peachy is, met alle files en vervuiling en uren in de auto zitten'.

'Dus je wilt een trein maken die op liefde loopt, een LoveO'motif?'

A Christmas Tale

May your every wish come true

🎶 Silver Bells, Silver Bells
it's Christmas time in the city
Ringeling hear them ring
Soon it will be Christmas Day 🎵

Op de hoek van het plein zingt een kerstkoor met vrolijk uitgedoste mensen dat het een lieve lust is. Het geeft het plein een feestelijk uiterlijk. Niet in de laatste plaats, omdat het een uur geleden zachtjes is gaan sneeuwen en een dun laagje sneeuw nu de keien bedekt. 'Silver Bells, Silver Bells', zingt de dirigent mee. Hij heeft twee belletjes in zijn hand die hij onderwijl heen en weer schudt. Een paar groepjes mensen zijn blijven staan om goed te kijken en luisteren naar het zingende koor. Zij gaan allen gekleed in het rood & groen, of in een combinatie van deze twee kleuren. Sommige mannen & vrouwen hebben een muts opgezet, en bijna iedereen draagt een sjaal. Het is half december en gaandeweg de maand is het behoorlijk koud geworden.

Wanneer de avond valt
Over pleinen, parken, perken
De nacht langzaam daalt
Over alle stadse kerken
Verstilt mijn stad, mijn mooie stad

Wanneer de sterren staan
Hoog in de wonderlijke lucht
En met de zilverwitte maan
Betoveren in zachte zucht
Dan geeuwt mijn stad, mijn mooie stad

Er is iets met deze plek, zoals ze daar ligt, aan de rivier. De gekleurde lampjes in de bomen. Als je er eenmaal geweest bent, moet je terugkomen. Hij is hier deze zomer, a stranger in a strange land. Iemand heeft hem verteld vooral niet te vertrekken zonder deze bar te bezoeken. Nu snapt hij waarom, deze plek raakt je aan. Hij weet dat hij niet meer dezelfde persoon is als een dag geleden, maar weet niet hoe het kan en hoeft het ook niet te weten.

"Hallo, ben je daar?"
"Ja, ik ben er"
"Hoe kan het dat ik je wel hoor, maar niet zie?"
"Dat weet ik ook niet, maar ik ben er echt. Hier, vlak bij je."
"Dat is rustgevend. Ik voel me rustig. Wil je een gedicht aan me vertellen?"
"Een gedicht? Ja, natuurlijk, even denken... iets over Liefde? Ik weet dat je daarvan houdt."
"Ja, iets over Liefde klinkt lovely"
"Ok, ik weet een gedicht. Het komt uit een film. Je mag raden welke film, zodra je m'n gedicht hoort"
"Ik ben één en al oor"

Ook Tom zelf heeft zich voor de gelegenheid uitgedost in ouderwetse klederdracht van deze streek.

En Amanda en Brian zien er ook prachtig uit, in baljurk en kostuum. Nou ja, op hun uitnodiging had dan ook gestaan: komt allen feestelijk gekleed. En hier is door alle gasten uitbundig gehoor aan gegeven.

Ze waren samen op de kermis.

Het was diep in de herfst. Een vreemde tijd voor een kermis, die normaal gesproken naar de stad kwam als het hoogzomer was, maar dit was geen gewone kermis. Het was een nieuw soort kermis. Een wonderkermis. In de weken voorafgaand aan de komst van de entourage, gonsde het van de spanning en ingehouden opwinding. Mensen keuvelden zachtjes over wat er allemaal zou zijn. Hóe het zou zijn, Ze wisten immers niet wat ze konden verwachten. Een wonderkermis, niemand had er ooit één bezocht of er zelfs maar van gehoord. Het gerucht was er ineens. Naderhand wist niemand goed hoe dit kon, maar ineens werd bekend dat er de eerste week van november een bijzondere kermis zou zijn.

Bitcoins. Wie heeft ze verzonnen en wanneer? Wat zijn het eigenlijk? Het zegt haar zo weinig. Voor haar geestesoog verschijnt een beeld van rijen nulletjes en eentjes, rijen bits. Zwarte blokjes, beursgenoteerd. Schijnbaar kun je er dingen mee kopen. Ze fietst door het plantsoen, april. Overal staan rijen bomen pril in bloei. Rijen zwarte blokjes of rijen bloeiende bomen, zij weet het wel. Als het aan haar lag bestonden er geen bitcoins, maar BoomCoins. Ze giechelt. BoomCoins.

Er was eens een kunstwinkeltje in een straatje, dat zijn gelijke niet kende. Wie Harry Potter's Diagon Alley kent, begrijpt wat ik bedoel. Je kwam er niet zomaar in en je kwam er niet zomaar uit. Maar als je het eenmaal gevonden had, wilde je er nooit meer weg. Het was immers maar de vraag, of je het een volgende keer weer kon vinden. De spullen die je in 'L'Art de Créer' kon kopen, waren de moeite van het proberen dan ook meer dan waard. Je kon het zo gek niet verzinnen of het was er. Het was daarom geen wonder, dat het winkeltje kunstenaars van heinde en verre aantrok. Alleen al te kijken naar de grote schare bezoekers was een waar genot.