Wonen in een kasteel
Het is 1996 als Klaas Jonkman op zoek is naar een nieuwe woning. Klaas werkt dan als risico-analist bij de douane en woont in Lewenborg, samen met zijn vrouw en met zijn zoon Richard. De Jonkmannen willen graag een huis dat niet te ver uit de buurt ligt van waar ze op dat moment wonen. Klaas is sowieso een man van het oosten van de Stad. Voor zijn Lewenborgse jaren heeft hij in de Oosterpoort gewoond.

In augustus '96 bezoekt het echtpaar een woningbeurs in de Martinihal. Funda bestaat nog niet en websites van makelaars en projectontwikkelaars staan nog in de kinderschoenen. En dus is een woningbeurs-bezoek een gebruikelijk onderdeel van de zoektocht naar een nieuw onderkomen. Klaas: "Op de beurs sprak het project voor de nieuwe woonwijk Ruischerwaard mij en mijn vrouw erg aan. Het leek ons prachtig om aan het water te wonen"

Het oog van de twee valt dan ook op de woningen die zullen verrijzen aan het Damsterdiep. Ze zien de bouwtekeningen en lezen de verhalen over 'wonen in een groene oase' en 'wonen in een kasteel'. De rij huizen op de dijk op 'De Waard' wordt op de beurs gepresenteerd als een kasteelmuur aan het water. De huizen met puntdak zijn de 'citadellen', de tussenstukken zijn de 'ardoises', vanwege de grijze muren met rechthoekjes die ogen als leisteen.

De goedheiligman slaat de eerste paal
Op 9 september 1996 tekenen Klaas en zijn vrouw het koopcontract voor 'Bouwnummer 11' (het huisnummer was nog niet bekend). In de aanloop naar het bewonen van hun nieuwe huis aan de Waard volgt Klaas de bouw van dichtbij. Hij maakt veel foto's en houdt een knipselmap bij met nieuwsberichten over de bouw van de wijk. Hij is erbij als op 6 december 1996 niemand minder dan Sinterklaas de eerste officiële paal slaat van De Waard, in het bijzijn van wethouder Willem Smink. Ook de opening van de Waardbrug, 8 dagen later, legt hij met camera vast.

Een wijntje op de trap
De familie Jonkman neemt uiteindelijk op 10 november 1997 hun intrek in hun huis in de kersverse wijk Ruischerwaard. Zoon Richard is op dat moment 21 jaar oud.

De werkelijkheid van het wonen aan het water pakt in de begintijd wel wat anders uit dan de bouwtekeningen deden vermoeden. "De woningen aan het Damsterdiep werden in de markt gezet met verhalen over een 'wijntje drinken aan het water'. Maar dat bleek dan wel een wijntje dat op een metalen trap moest worden opgedronken", aldus Klaas Jonkman.

Wat blijkt: behalve een trap naar het water van het Damsterdiep is er achter het huis in het begin alleen maar een 40 centimeter brede strook, met daarachter allemaal riet. De grond is tijdens de bouw afgegraven en de vlonders en terrassen die je anno 2022 bij deze hele strook huizen aan de waterkant ziet, zijn dan nog toekomstmuziek.

Toch woont het gezin gelijk al met veel plezier in wat zij ervaren als een kleinschalige, rustige woonwijk. De wijk wordt ook vrij snel gewild, vooral bij jonge gezinnen.

De terugkeer van Richard
Het is 2001 als Richard het huis verlaat. Hij vermoedt dan nog niet dat hij jaren later weer in het huis aan de Waard terug zal keren, nu samen met zijn vrouw Carla. Na periodes in de buurt van de W.A. Scholtenstraat, in Lelystad, en in Lewenborg (waar zijn dochter Tessa geboren wordt), komt hij in 2017 uiteindelijk weer te wonen in het huis waar hij eerder als jongvolwassene zijn intrek nam.

Dat zit zo: in de loop van de jaren '10 brengt de vrouw van Klaas het verstrijken van de jaren ter sprake. Het lijkt haar een goed idee om op hun leeftijd alvast uit te kijken naar een gelijkvloerse woning.

Klaas wil eigenlijk nog niet weg, maar als Richard en Carla opperen dat zij het huis wel willen kopen, sluit het toch allemaal mooi op elkaar aan. Richard en Carla willen eigenlijk precies in zo'n soort huis wonen. Maar ze willen ook in de buurt van Lewenborg blijven, want dochter Tessa zit al in de buurt op school. Bovendien begint het in 2017 al steeds moeilijker te worden op de huizenmarkt. Het circus van massale bezichtigingen en het snel moeten bieden of zelfs overbieden, dat kunnen ze mooi omzeilen via zo'n doorverkoop binnen de familie. Bijkomend voordeel: Tessa kent als kleindochter van Klaas het huis ook al goed. Ze heeft er zelfs haar eerste stapjes gezet op dagen dat haar opa en oma op haar pasten.

Bruisende Ruischerwijken
Richard en Carla wonen nog altijd met veel plezier in Ruischerwaard en zien zichzelf hier nog lange tijd blijven. Ze roemen de ligging, dicht bij uitvalswegen, winkels, scholen en een busstation. En het feit dat je toch zo in de stad bent als je even de fiets pakt. Maar vooral zijn ze te spreken over de buurtactiviteiten van de gezamenlijke Ruischerwijken. Carla, zelf een tijd betrokken bij de kinderdisco in het speeltuingebouw: "Al die activiteiten die hier georganiseerd worden, dat is echt uniek. Er zijn zelfs kinderen uit Ulgersmaborg lid van de BSV Ruischerbrug, omdat ze zo graag aan al die activiteiten willen meedoen. Neem alleen al de huttenbouw bij Kinderdorp in de zomer, dat is echt mooi."

Klaas vult aan: "dat is het grote voordeel van de oude kern Ruischerbrug vlakbij. Het dorpse karakter, met een actief verenigingsleven."

Klaas is in de buurt gebleven en woont nu aan de Regattaweg in de Tasmantoren, die hij beschouwt als onderdeel van hetzelfde 'eiland' waar ook Ruischerwaard en Ruischerbrug op liggen. Klaas is nog altijd een betrokken buurtbewoner. Hij zat eerst in de wijkraad van Ruischerbrug, Ruischerwaard en Noorddijk en zit nu in de wijkraad van Oosterhoogebrug. Daarnaast is hij nog altijd lid van BSV Ruischerbrug en komt hij nog regelmatig oudbuurtbewoners tegen tijdens een potje tafeltennis in het speeltuingebouw aan de Woldweg.

Wat er in 25 jaar is veranderd? Op zich niet superveel, volgens Richard, Carla en Klaas. De bomen hebben eindelijk wat formaat; in het begin was het natuurlijk nog een kale boel. En de Digros-supermarkt van weleer werd uiteindelijk een Albert Heijn en een Lidl. Maar voor de rest is het nog altijd die rustige, kleinschalige, kindvriendelijke woonwijk, die de familie Jonkman in het hart gesloten heeft.