Poppejans - Een leuke traditie
Al weken voordat het Sint Maarten is zijn we bij Poppejans al druk bezig met de voorbereidingen. Waar we twintig jaar geleden begonnen met een keurige papieren paddenstoel zijn we steeds een beetje ambitieuzer aan de slag gegaan met de kinderen en zijn ouders van de kinderen benieuwd waar we nú weer mee komen.
Het idee is ieder jaar uniek maar er zijn ook steeds een paar dingen hetzelfde. Het kost ontzettend veel tijd, energie én materiaal. Maar het is dan ook ontzettend leuk om de peuters te zien knutselen voor hun eigen lampion. Iedere lampion wordt uniek als ze zelf aan het werk zijn. Dit jaar gingen de peuters voor een poezenlampion (mét muis). Een oranje poes, witte poes of lapjeskat? Zelf je kleurtjes kiezen en plakken maar! Zodra de grote wiebelogen erop zitten heeft de lampion karakter. Of nog vaker: een handicap. Want de ogen zitten soms heel ver uit elkaar of tegen elkaar aan, onder de neus, naast de snorharen of is er gaandeweg het knutselproces een oog gesneuveld. We schaven het een beetje bij als begeleiding. Een poes met één oog is een beetje sneu (we regelen een nieuw tweede oog), een poes met ogen die overal en nergens zitten laten we zo (we regelen niks en genieten van de originaliteit en de imperfectie).
En wat ook niet onbelangrijk is: de lampion moet aardig "hufterproof" zijn. In je drukke peuterbestaan struikel je nog wel eens, sleept je lampion over de grond, komt ie tussen de deur, vallen je lichtjes eruit of moet ie al zwaar gerepareerd worden voor de 11e van de 11e.
Maar wat is het een leuke traditie: in donker op straat en langs de deuren voor lekkers of leuks. Dat zingen aan de deur is vaak nog wel een dingetje. Aangemoedigd door je ouders, familie of vrienden lukt het vaak toch wel. Mooi om te oefenen op zingen in het openbaar. Gelukkig levert niet zingen of lelijk zingen ook wel lekkers op.
Niet zingen gebeurt wel meer: we knutselen ook lampionnetjes met de baby's. Waar slaat dit nou op zou je zo denken... Ze kunnen niet lopen, niet zingen, niet langs de deuren en ga zo maar door. Wat ze wel kunnen is een voetafdruk maken op hun lampion en kijken naar hun verlichte lampionnetje.
Waar gaat dit dan over zou je zo denken, maar deze traditie met gezelligheid kun je er met een paplepel in gieten.
We horen veel ouders praten over hun eigen Sint Maarten van lang geleden en veel leuke herinneringen komen naar boven. Laten we maar een beetje zuneg zijn op zo'n leuke traditie met een dijk van een sfeer en herfstige gezelligheid. Volgend jaar weer een nieuwe lampion!