Poppejans - De groene keet

18.07.2022

Bijna alle ruimte in het oude schoolgebouw wordt ingenomen door de kinderen. Zelfs de hallen en vaak ook nog de grote zaal. Het betekent dat ik met m'n laptop overal en nergens te vinden ben. Het betekent ook dat er altijd kinderen komen "buurten".

Zit ik in de hal vlakbij de babygroep dan ben ik steeds aan het terugzwaaien. Zit ik een stukje verderop bij de oudste peuters dan zit ik op de wc-route. Dat betekent veel gezellige gesprekjes maar ook zeer korte ("ik ga plassen!"). Daarmee is de kous nog niet af want ze vragen me ook om hulp bij lastige knopen vastmaken, de kraan weer dichtdoen, nieuwe wc-rollen halen. De gemoedelijkheid is goud waard. Laagdrempeligheid ook. Want waar het niet gezellig is daar is ook minder spontaniteit en op deze manier zien we elkaar juist veel. Dat geldt ook voor de ouders van de kinderen die ik ook op deze manier tegenkom. Prima. Er zit één groot nadeel aan: ik schiet niks op met mijn eigen werk. Gezelligheid kent geen tijd en ja hoor, ik hou inderdaad geen tijd over. Hoog tijd voor een kantoor, maar hoe dan? Een glossy kantoor met designspul erin is prachtig natuurlijk. Maar dan kom ik daar binnen met zandschoenen, 3 tassen, laptop waar een hoek vanaf gebroken is, koffie in een mok zonder oor...Bovendien levert een heel strak ingericht kantoor bij mij niet veel creatieve inspiratie op. Ik ben wel een soort Pippi Langkous die een breed entertainmentprogramma bij elkaar verzint en Poppejans een beetje leuk op koers wil houden samen met alle collega's. Ik heb inmiddels een kantoorkeet gevonden en een bijbehorend bedrijf dat er wat moois van wist te maken in de gewenste kleur. Een nieuwe plek om toch een beetje in rust te kunnen werken. De keet is een geweldig ding en mooi verplaatsbaar. Inmiddels is in de keet het idee ontstaan voor weer een nieuw project met de kinderen: Tuincentrum De Modderkloet. Daar kun je spelen met de moddertafel, kleine sla-plantjes poten, bloempotjes versieren, met country Playmobil spelen en we verzinnen er nog meer bij. Er gaat niks boven echte dingen: vandaag hebben de kinderen nog bieten-plantjes uitgezocht. Er zijn massa's kinderen die helemaal geen sla en bietjes lusten maar inmiddels wel weten hoe je zo'n plantje in de grond stopt, dat je 'm kunt eten, dat ie gaat groeien als je 'm voldoende water geeft. Zouden kinderen zich dit later nog kunnen herinneren? Ik heb geen idee. Het knutselen van het bijbehorende potje vinden kinderen vaak veel leuker. Maar dan hebben we ze in ieder geval ook geleerd dat sla en bieten niet in de fabriek groeien in plastic pakjes. Deze Pippi heeft wel een missie natuurlijk...